شنبه - ۲۶ تیر ۱۳۹۵ - عصر - بحرانو رد شدم :)
فصلی جدید.
این همون لحظه‌ایه که میدونستم دیر یا زود میاد. ایده‌آل زندگی کردن چیزی نیست که پایدار بمونه.. دیر یا زود آدم از درون یا بیرون مجبور به خم شدن میشه.
الان همینه..
قبلا هم گفتم عملکرد آدما شدیییدا به عملکرد چند روز اخیرشون بستگی داره. تو اگه ۵ روزِ گذشتتو با موفقیت عمل کرده بوده باشی و از خودت حسابی راضی باشی، امروزتم گل میکاری! آدم همینه.
برعکسش اگه چند وقت پشت سر هم ریده باشی مغزت بالاخره تا یه‌جایی میکشه!
از یجا به بعد دیگه نمیتونی دووم بیاری.. ولی امروز یه چیزی فرق داره. به اون حالتی رسیدم که میخوام دیگه بکشم زیر هممه چیز ولی میام خودمو جمع میکنم... به خودم میگم، خب این کارا چه فایده‌ای داره؟ وقتی تهش هدف و مسیر مشخصه هرررررقدر هم سنگ جلو‌پای آدم بیفته باید ادامه بده. اگه نده که میشه کم آوردن...
تو که نمیخوای کم‌بیاری؟ میخوای؟
اگه تویی که میدونی ته تهش هدفت اینه که مثلا آدم متناسبی باشی، این که الان -بهونه‌ی- کلافگی بخوای بری و کلی پرخوری بکنوی میشه جا زدن و کم‌آوردن، غیر از اینه؟
اگه تو ته تهش هدفت اینه که یه آدم غیر سیگاری باشی مجبوری یه‌جایگزینی واسه سیگار پیدا کنی... وگرنه اگه الان بخوای بری و سیگار دود کنی که میشی همون کسی که میگه حالا از فردا ولی این فردا نیست.. اقلا هفته‌ها طول میکشه..
و اگه هدفت اینه که بدنِ محکم و مقاومی داشته باشی و کاری کنی که بدنت ضعیف شه.. پر خوابی کنی
این که بخوای کسب و کار راه بندازی و توی دانشگاه سنگر گرفته باشی..
این که بخوای عکاسِ معروفی باشی و تمرینِ کافی نداشته باشی
این که بخوای کوهنورد حرفه‌ای باشی و روزای آزادت رو نری تمرین..
و خیلی چیزای دیگه..
در یک کلام.. کاری که میدونی رو دوشته رو آگاهانه و به هر بهانه‌ای عقب بندازی ینی شونه خالی کردی.
گاهی به جایی میرسی که هیچ عذر و بهانه‌ای پذیرفته نیست..
گاهی به هر قیمتی باید پیش رفت.
و به خودم افتخار میکنم به معنای واقعی به این بینش رسیدم.. شاید بتونم بگم دیگه صفر و یکی نیستم و دیگه هیجانی تصمیم نمیگیرم.
و باورم نمیشه که با این دیدگاه دارم مینویسم..
بدترین روز یجورایی تبدیل شد به یه پیروزی.. که مهم نیست اوضا و شرایط چجوری باشه. با یکم تدبیر میشه آدم خودشو جم کنه.
میدونی؟ وقتی تو زندگی چند پله میری بالا و رشد میکنی، دیگه به این راحتیا برنمیگردی پایین :)
و چیزی که میخوام اینجا بگم، اینه که با افتخار، تونستم کیفیتِ زندگیمون بهتر کنم.
باید سعی کنم هنوزهم خیلی باید رشد کنم و بهتر بشم.
