ساغر
جذاب ترین آدما اونایین که تو مسیرشون دارن حرکت میکنن...
نه که کار خاصی کننا, صرفا جایین که باید باشن!
مثلا" زیبایی زندگی رفتگر ها رو کمتر کسی درک میکنه...یه رفتگری که Let's call him Gholam و با کارش آروم گرفته باشه که صبح به صبح قبل از شهر بیدار شه و احتمالا" هندزفری به گوش با حرکات موزون عاشقانه دسته جاروشو بزنه زیر بغلش و همینجور که به یه سیب یا یه لقمه نون پنیر گاز میزنه پیاده میره به سمت نقطه ی شروع کارش خیلی جذاب تر از کسیه که با لباس های گرون آدیداس تو زمین تنیس خونشون با این منوپاد ها سلفی میگیره و داره تمام سعیشو میکنه مارک آدیداسش معلوم باشه.
حالا ینی این آقای آدیداس نژاد تو مسیرش نیست؟ بستگی داره مربّعش چقدر باشه
تو ذهن من هر آدمی یه مربع داره که نماد ساده ای از دنیای اون آدمه.
شنیدی میگن فلانی دنیاش بزرگه؟ من میگم مربعش بزرگه!
بعضیا مربعشونو پر میکنن ... همه ی سطح مربعشون رنگ شده این آدما. حتی گاهی جاشون تنگ میشه و خودشونو میکوبن به مرز اونوقت مربعِ(دنیای) بزرگتری دارن که زیر سلطه ی خودشون بگیرنش.
مهم نیست مساحت مربعت چقدره, مهم اینه که چقدرشو پر کردی؟
به هر 4گوشش به طور مساوی رسیدی؟
مش غلام واسه دسته جاروش اسم گذاشته, بهش میگه "ساغر".
مربع کوچیکی که رو به تمام رنگی شدن باشه جذاب تر از مربع بزرگ و بی آب و علفیه که بعضی جاها رنگش از خط زده بیرون...که محیطش رنگ شده و وسطش خالیه که یه جاهاییش حسابی پر رنگه و یه جاهای دیگش خالی.
غلام حسین, از هیچ, یه مربع تمام رنگی ساخته. کوچیکه ولی صفا داره! یه دسته! آبیه! گاهی همینو پر رنگ ترش میکنه... گاهی بزرگترش میکنه :)
آقای آدیداس نژاد وقتی به دنیا اومد یه مربع خیلی خیلی بزرگ و خالی بهش assign شد و خودش یه نقطه ی رنگی بود وسط این مربع. من نمیدونم چقدرشو رنگ کرده تاحالا...
ولی هیچوقت واسه شروع دیر نیست :)
