جمعه - ۹ مهر ۱۳۹۵ - قبل از ظهر

جونم برات بگه هیچی اندازه‌ی ره صد ساله رو یه‌شبه رفتن به من کیف نمیده! 

استادم بهم میگفت تو هم مث سخت‌افزار کامپیوتر میمونی. threshold(آستانه) داری. از این آستانت که بیای پایین تر شدیدا افت میکنی، بری بالا تر دیگه هیچی جلوتو نمیگیره. یه‌چی تو مایه‌های تابع تانژانت.

بش میگم آخه استاد همه آدما همینن. امید که باشه خودش حکم موتور جت داره واسه آدما، نباشه هم حکم ترمزِ جت.

میگه گاهی وقتِ صب کردن واسه امید نیست وقت ترسه. مث وقتی که رو ریل قطار واسادی داره با سرعت میاد سمتت و دیر بجنبی چاپ شدی رو ریل. 

به قول آقامون رابینز عامل همه‌ی کارامون یکی از همین دوتاس، امید یا ترس.