چندده سال
دوربین چیز خوبیه. باهاش میتونی حرف بزنی بدون اینکه کلمه‌ای بکار ببری.
ولی آدم موجود مزخرفیه. از این نظر که حافظش حداکثر دوهفته کار میکنه.
گاهی فقط با نگاه کردن به آرشیو عکس‌ها و خوندن خاطرات میشه که یادت بیاد چی بهت گذشته.
چه مسیر دور و درازیو اومدی و همه‌چیز درست همون‌جوریه که میخواستی باشه.
شاید شرایط در ایده‌آل ترین حالتش نباشه اما از اون‌حداقلی که واسه خودت تعیین کرده بودی بهتره. این ینی بُردی :)
واقعا چه مسیر دور و درازیو اومدیم...
چیزی که میخوام بگم اینه که زوده واسه خسته شدن یا بریدن یا هرچی‌که اسمشو بذاری. درسته یه وقتایی خیلی بهت فشار میاد و به اصطلاح تمام زورتو میزنی. ولی یادت باشه، حق نداری ببری و بکشی کنار. تازه اولشه.
فوق فوقش ۷۰ سال بخوای زنده باشی. بعدش وقت واسه استراحت زیاد داری
خوش باش! خوشحال ترین‌موجود دنیا باش انقدر که بقیه در عجب بمونن. این نهایت هوشمندیه که "سبک" و "شاد" زندگی‌کنی. یه هنره که باید کسبش کنی. راهشم اینه که هرچه بیشتر‌خودتو بشناسی. جسمتو میگم. جسم تو با ارزش ترین ابزاریه که در اختیارته. وقتی بشناسیش میتونی باهاش همزیستی کنی.
حتی لحظه‌ای به کنار‌کشیدن یا بازنشستگی فکر نکن.
جوری حال کن و بخند که کمتر کسی بتونه درکت کنه. به آدما عشق بورز و تلاش کن جوری زندگی کنی و راهو باز کنی که بتونی به بقیه بگی: "من کردم و شد! تو هم میتونی!". خط قرمز اینه که بخوای به فکر بازنشستگی یا حتی خستگی باشی.
چندده سال جلوته. ببینم چیکار‌میکنی ؛)
