نایک؟
خیلی چیزا دارم یاد میگیرم. بخصوص تو سختیا.
مهم‌ترین چیزی که این هفته یادگرفتم اینه که -فقط شروع کن- .
بلدی تمرکز کنی؟ اگه بلد باشی میدونی، اگه هم بلد نباشی میتونی تصور کنی که وقتی روی یه کاری تمرکز میکنی اینقدر توش گم میشی که انگار کل دنیای اطرافت Blur و تار میشه. اصن یادت میره.
خیلی وقتام هممون دچار چرخه‌ی باطلیم که دقیقا همین شروع کردن روش درستِ شکوندنشه.
ناراحتی ----> کاری که داریو انجام نمیدی -----> ناراحت‌تری -----> کاری که داریو انجام نمیدی -----> ناراحت‌تر‌تری ------> کارهایی که داریو انجام نمیدی -----> ناراحت‌ترینی ------> هیچ‌کاریو انجام نمیدی ----> ....
هرجوری بهش نگاه کنی همینه. موضوع و مساله‌ای که باهاش سروکله میزنی هرچی که باشه توی این الگو جا میگیره.
وقتی صرفا بری شروع کنی اقلا نمیشینی ناراحت باشی. مثل یه فیلم دیدنه انگار حواست از دنیا پرت میشه و غرق کارت میشی. یه چرخه رو فقط با غیر قابلِ پیش‌بینی بودن میشه شکست بخصوص این چرخه‌های باطلو.
یکی از راه‌های خیلی خوب واسه غیر قابل پیش‌بینی بودن همینه که شروع کنی. اگه تجربش کرده باشی میدونی چی میگم. میدونی که یه وقتایی دقیقا همین شروع کردنه غیرقابل‌پیش‌بینی‌ترین کار دنیاس و از قضا تو هم درست دست میذاری روی همون.
یه جور دیگه که بخوایم نگاهش کنیم، همه یه کاری داریم که الان واسمون مهم‌ترین کاره از نظر اولویت. هممونم تجربه کردیم که نخواستیم به هر دلیلی بریم سراغش ولی واقعا چرا؟ چرا همین الان نریم و شروع نکنیم به جوری که باید باشیم، بودن؟
نمیدونم بار چندمیه که دارم میگم، تکرار مادرِ تمامِ مهارت‌هاست پس بازم میگم: اگه الان همون آدمی بودی که همیشه آرزوشو داشتی، بودی، همین الآن و این لحظتو چجوری میگذروندی؟
