حداکثر
آدما...
آدما !
آدما وقت تنگه...
واسه‌ی تمامِ کارایی که میخوای بکنی
تمامِ تجربه‌هایی که میخوای کسب کنی
و چیزایی که میخوای یاد بگیری.
روز اولی که اومدم اینجا.. که خیلی هم نگذشته از اون روز، همش درباره‌ی حداقل‌ها میپرسیدم.
حداقل نمره چقدر باشه که اینجا بمونم؟
حداقل تعداد پروژه چی باشه که دورمو تموم کنم؟
حداقل کارایی که -باید- بکنم تا به حداقل نتیجه برسم چه کارایی هستن؟
زمان میگذره و هر روز با آدمای خفنِ مختلف هم کلام میشم. سعی میکنم بشناسمشون و از لابه‌لای حرفاشون زندگی‌رو یاد بگیرم.
یه پسری هست که سال آخر دکتری‌شو میگذرونه و ایرانیه. چند شب پیش ساعت ۱۱ شب تو داینینگ‌روم دانشکده دیدمش و فرصت خوبی بود یکم باهاش حرف بزنم.
میگفت اصلا دنبال حداقل‌ها نباید بود. اصلا ذهنمون نباید روی این قضیه بره.
جوری که باید بهش نگاه کنیم اینه که به هر‌حال ماها داریم عمرمونو و مهم‌تر از اون جوونیمونو اینجا صرف میکنیم. سوال اینه‌که آخر این دوره چه بهت اضافه‌خواهدشد. مشکل این نیست که تو (ینی من) نگرانشی که اگه یه حداقل‌هایی رو کسب نکنی چه اتفاقی میفته. مشکل اینه که ممنکنه بعد از ۴سال ۵سال اینجا بودن به خودت بیای و ببینی اون چیزی که میخواستی رو کسب نکردی. اون چیزیه که باید نگرانش باشیم.
عجب حرفِ حسابی!
بهش گفتم این بهترین جوابی بود که تاحالا گرفتم.
حداقل کارایی که -باید- این روزها بکنم تا به حداقل نتیجه برسم چه کارایی هستن؟
یا
حداکثر استفاده‌ای که -میتونم- از این روز‌هام داشته باشم تا حداکثرِ نتیجه رو کسب کنم چه کارایی هستن؟
حاجی وقتی که به چیزایی که از زندگی میخوام فکر میکنم مغزم سوت میکشه.
وقت تنگه آدما ...
