acknowledging
میگه اولین مکانیسم ما درمقابل هرگونه احساس ناراحتی یا مشکل اینه که بای دیفالت سعی میکنیم ازش دوری کنیم.
شاید اتفاقا باید بهش گوش کنیم باید حلش کنیم؟
قدم اول این دور شدنه رو که بر میداری یه عالمه قدم دیگه پشت بندش میاد و به جایی میرسی که میبینی هزینه ای که واسه دور زدن مشکله داری میدی خیلی بیشتر از هزینه ی حل خود مشکله.
امروز یادگرفتم واقعا روزی چند دقیقه به خودم گوش کنم.
واقعا گوش کنم! از فرق سر تا کف پا به خودم گوش کنم ببینم در چه حاله؟
We're just acknowledging here, nothing fancy! You don't even need to reply or anything.
===============
دیشب دیگه واسم مسلم شد فضای مجازی اون اندک خاصیتشو هم واسم از دست داده. دیگه رسما کوچیکترین سودی توی پست کردن نمیبینم.
الان آمادم که بالاخره کاری که خیلی وقته خودمو واسش آماده کردم شروع کنم.
یه ماه کنار گذاشتن فقط اینستاگرام. فقط ببین دنیای مدرن مارو به کجا کشونده که باید کلی بها بدیم تا تازه برگردیم به استیت (ذهنی) اون انسان غارنشین. جالب نیست؟
----------------------------
آره حاجی بدجور تو پیله ی خودمم! تجربه ی جدیدیه خیلی جدیده ...
به درجه ای از خودم دارم میرسم که تاحالا هیچوقت .. هیچ وقت نرسیده بودم. از اینجا به بعد همه چیز جدیده.. 💫
---------------------------
بهم گفته بیا مهمان پادکست شو (هر هفته یه مهمون داره) زندگیتو با بقیه share کن.
چند هفته انداختم عقب تا این که دوباره بهم گفت. مشکل اینه که فکر میکنم هنوز چیز قابل قبولی واسه ارایه به اون همه مخاطب ندارم.
بعدشم حرف قشنگ زدن که کاری نداره. دلم میخواد یه وقتی برم پست تریبون که واقعا حرفی واسه گفتن باشه.
