شنبه، شانزده مارچ ۲۰۱۹ - بوستون Mission Hill

فاکین آنبلیوبل!

بعد از پست قبلی درست همون شب آتیشسوزی شد.

 

تو این هفته این : 

 

http://thesquare.blog.ir/1397/12/20/false-alarm

 

و

 

http://thesquare.blog.ir/1397/12/23/%D8%AC%D9%88%D8%B1-%D8%AF%DB%8C%DA%AF

%D9%87-%D8%AF%DB%8C%D8%AF%D9%85

 

اتفاقایی بودن که افتادن…

اتیشسوزی آوارگی ۴۰۰ دلار کمک صلیب سرخ صهبا مادر صهبا پارتمان دیدنای زیاد کلی کار و قرار با مشاور املاکیا احساس بلوغ تحت شرایط پر فشار برگشت به خونه انتخاب آپارتمان موجودی به اسم امبر فسخ یه طرفه از طرف ساسان دوباره سیگار دوباره بهار ایندفه دوچرخه دارم.

 

ولی نه

 

نمیخوام از اینا بگم.

 

میخوام از بالا تر نگاه کنم…

آنچه گذشت.

 

شیش ماه پیش و فرودگاه امام,

چندتا تملس

ترک ایران

لندن

مقاله به دست تو فرودگاه

آمریکا، بوستون، بازجویی فرودگاه

تاکسی، راه‌پله‌های قدیمی

خونه‌ی کثیف و حمام افتضاح 

دانشگاه استاد

انتخاب واحد کلاسای پر

دراپ کردن یه درس

درس درس فشار

باشگاه

ترک سیگار

ورزش 

درس

سفر 

عمو حمید

فلوریدا

آتلانتا

موفقیت تو درسا

شروع جدی تر ریسرچ

تنهایی ولی هندل

کریسمس یه ماه فلوریدا

افسردگی شدید

صهبا

ترس از برگشت

زمستون سنگین و کمرشکن

ورزش درس

تمام زور

مرز زندگی کاری و شخصی

همه دنبال منافع خودشونن

امان از ایرانیای اینجا

پیدا کردن ثبات و شخصیت

موفقت تو شخصیت اجتماعی

نصف ترم سپری شد

احساس پیر شدن از درون

همه چی رو روال

نزدیک شدن بریک بهاره

دارم کچل میشم؟دارم پیر میشم؟

تراشیدن سر

آتیشسوزی 

بی خانمانی

مفهوم دوست

مشاور املاکی

خونه تو بوستون

نا رفیق

عزم دوباره

علف در بروکلاین

علف ترک یا نه

دپرسی سر علف

مث سگ سیگار

هندل کردن مینیمومی کارا

روزی که دانشگاه نرفتم به خاطر گل

خطر! 

تصمیم جدی برای شروع فصل دو از کل زندگی.

 

یه حسی بهم میگه در کل راضیم.

و کاملا جا افتاده و مسلط به اوضا.

اوضا خیط بود آره اما من خوبم و آماده‌ی برگشت.

 

اعتراف میکنم که چندبار زندگی از دستم در رفت ولی هربار محکم تر گرفتمش.

ترس غالبه هنوز آره.

بدن از چندجا درد داره آره

روح هنوز زخمیه آره.

خطر اعتیاد …

به چنین بار اخیلی که علف زدم فکر میکنم. هر کدوم تک تک… هیچ خیری ندیدم.

هیچ خیری ندیدم..

یه اشتباه مطلقه

 

اشتباه کم نداره زندگیم.

باید به خودم بیام… باید اول از همه با این فکر و حس پیری سر و کله بزنم که ..

بعدش برگردم تمرکزمو بذارم رو پیشرفتم.

اینجا همون جایی از زندگیه که… کسی نیست.

اینجا همون نقطه عطف زندگیه که آدما تصمیم میگیرن آروم بگیرن یا نهِ بجنگن یا نه

اینجا همونجاس که میگن آدم باید دلش جوون باشه.

آدم باید از لاک خودش در بیاد

اینجا همونجاشه که میگن مهاجرت سخته

همونجاشه که میگن باید با فرهنگ کشوری که توشی بر بخوری

همونجاشه که باید یکی بزنه پشت کلم بگه داداچ تو فقط ۶ ماهه اومدی 

و درست قبل از این که بیای داشتی پاره میشدی از بگایی

که تو روجت هنوز خیلی زخمیه و باید حسابی حواست به خودت باشه

که بوستون میتونه بهشت تو باشه…

 

که نباید سنگرو خالی بذاری هنوز کلی مونده.

تازه اول اول اول راهیم

نباید کج بشینی نباید کج وایسی

نباید به ریت بیشتر از این آسیب بزنی

نباید تفریحات تو کنج تنهایی باشه

نباید انگلیسی حرف زدنت حداقل باشه

نباید لنگ کسی باشی

نباید دوربینت خاک بخوره

هزارتا نباید

 

نباید بکشی کنار.

 

خودمو بلدم.

میدونم  این ۲ روز آینده کسشر خواهد بود احتمالا چون علف هنوز تو خونمه.

میدونم نباید بلرزم.

میدونم هنوز چلنج ۹۰ روزو نتونستم کامل کنم بعد از سالها

 

میدونم بالاخره میتونم…

 

میدونم میخوام برگردم. به اوج!

 

امشب میخوام بنویسم.

ولی نمیدونم چی و از کجا..

از شکست‌هام یا از امیدهام یا از ترسهام..

 

چیزی که واضحه اینه که زمان باارزش‌ترین چیز آدماس. تنها کاری که این روزا میارزه همون درس و ورزشه و حیف هرگونه انرژی که بیهوده تلف شه.

لغزش جزوی از مسیره و من نمیخوام دعوا کنم یا تشر بزنم یا هیچی.

اتفاقا میخوام بگم گل کاشتی تو این ۶ ماه ببین چه کارایی کردی!

 

پسر دمت گرم :)

برو واسه فصل دوم ببینم چیکار میکنی.

یه دانشجوی دکتری ورزشکار و دوچرخه سوار ساکن بوستون.

یه عالمه افق تازه هست که به روم داره باز میشه و یه عالمه کار هست که میخوام بکنم.

==================================================================