خیز

ساعت صفرِ من

به این نتیجه رسیدم خیلی از مشکلاتمو از منِ خیلی قدیمی به دوش میکشم.

خیلی قدیمی! مث بچه‌فیله که باورش میشه که -نمیتونه- و دست از تلاش برمیداره.

یه‌جای خیلی مشخص باید منِ جدید از منِ کهنه جدا بشه؛ جایی که گذشته واقعا به گذشته تبدیل میشه و منِ جدید، به من. من دیگه اون آدم نیستم ولی ضعفای اون آدمو به دوش میکشم؛ راهکارایی که واسه دووم آوردن جزوی از اون شده‌بودو هنوز دارم. فردا هم مث امروز و تمام روزایی که گذشته. شاید یه ساعت معمولی و یه روز معمولی باشه اون ساعت؛ ساعت صفر. ولی باید براش تصمیم گرفته بشه..

 

 

میخوام چند قدم برم عقب، چشمامو بدوزم روش، نفسمو حبس کنم،

برای اون ساعت..

خیز بردارم.

 

 

خبری در راه است : )