مسیر

فک کنم تو مسیر درستی دارم میفتم.

سالهای سال طول خواهدکشید. هوف.. شاید ده سال دیگه بربخورم به این پست.

امیدوارم سالم باشم. شاید بچه داشته باشم. پشمام میریزه اگه اینطوری باشه. 

عجب مسیر دور و درازی. این جاده‌ای که دارم شروعش میکنم. متوجه هستم که الان با یه ارامش نسبی دارم مینویسم و قطعا تغییر خواهدکرد. این مسیری که داره بهم پیشنهاد میشه، فکر همه‌جاشو کرده. حتی پیری و تنهایی و ناتوانی آخرش. حتی تنهایی، ترس و آسیب‌پذیری اولش. ببین زندگی مارو کجا داره میبره.. 

 

 

ترسهایمان تبدیل به ایمان خواهدشد. ترس‌هایم. 

دیگه قرار نیست بترسم قرار نیست همه‌چیو حل کنم؛ مواظب باشم یا غرور داشته‌باشم. صلح و عشق جای غرورو میگیره. 

 

امروز گفتم: من انتخاب میکنم که باور کنم.