آدمی که وجودش مایه آرمش خاطر و حس اطمینان تو طرافیاش باشه خیلی ارزنده تره نسبت به آدمی که وجودش مایه خوش گذشتن و حال کردن اونا بشه !
اولی همیشه وجودش ضروریه ؛ جزوی از زندگیت میشه
دومی مجلس گرم کنه. که البته ضرورت خودشو داره
- گفتم دارم دست و پا میزنم. حس میکنم دیگه نمیتونم ادامه بدم...
- گفت خوبه که درد رو حس کنی. اون لحظه ای که واقعا" دردت میگیره و میگی دیگه بسه... باید واسه خودم یه کاری بکنم !
هفتاد سال عبادت
یک شب یه یاد میره
هیچ وقت قافل نشو از چیزایی که به زحمت کسب کردی.
درس خوبی شد برات
- بالاخره وقت آزاد ! اولین باره که در یکی دو هفته ی گذشته تنهام... عصر ساعت 6 با پویا از شیراز رسیدیم اصفهان.
عجب دو هفته ای بود! فکر کنم تو زندگی همچین زنگ تفریح هایی کم رخ بدن.
یه عالمه آدم جدید و تجدید دیدار با دوستای قدیمی و خانواده و مهمونی و باغ و ... کلا" This is how Shiraz works :))
بماند که یکم بعد از رسیدنم مسایلی پیش اومد که تقریبا همش از دماغم دراومد...
حدود 9 شب بود که داشتم خیابونای جلفا و خاقانی اصفهان رو قدم میزدم فکرم پر بود تا این که توی پیاده رو پویا پیداش شد داشت از روبه رو میومد.
راه رفتیم و حرف زدیم تو راه یه سری از دوستای قدیمیو دیدم که قرار شد آخر هفته دور هم جمع شیم فردا هم قراره یه سری دیگه رو ببینم بعداز افطار ... خوشم میاد که توی هر شهری کلی آدم هستن که میتونم باهاشون وقت بگذرونم ینی همیشه دلم میخواست همینجوری باشم که هستم.
و آخرشم میدون جلفا قهوه خوردیم و چند تا زنگ باید میزدم... بعدشم پیاده رفتیم تا خونه ی پویا اینا خدافظی کردیم و باز تنهایی یه رانندگی طولانی تا خونه و آهنگ خوب!
مشکلای چند ساعت پیش به نظر خیلی کوچیکتر میومدن.
قضیه این بود که واسه یکی از نزدیکان مشکلی پیش اومده... مشکل جدی! سعی کردم هر کاری که از دستم بر میاد انجام بدم ولی انگار نمیدونم دیگه چیکار میشه کرد و به شدت احساس گناه میکنم... انگار که تقصیر منه.
توی راه چند تا قول و قراری که با خودم گذاشته بودمو مرور کردم...
شب به گپ و گفت با خانواده گذشت. فهمیدم چقدر خوبه که تنها نیستم ینی میدونی همین که آدم شب قبل خواب چند تا آدم ببینه یا گاهی در باره ی آیندش با یکی صحبت کنه... همین که توی خونه صدا باشه اصن !
جقدر زندگی تنها سخته. شاید 3 سال پیش فکرشم نمیکردم انقدر در مقابل تنهایی ضعیف باشم, الان حداقل دیگه ضعیف نیستم اما فقط خودم میدونم چی کشیدم. خلاصه به ساده ترین چیز ها و حداقل هایی که یه نفر داره و تا وقتی از دستشون نده قدرشونو نمیفهمه فکر میکردم.
آخرای شب یه تلفنی شد که چجوری بگم... انگار مسیر زندگیمو داشت عوض میکرد!
از قضا امروز ایران تونسته به توافق هسته ای هم برسه... بیرون که حسابی شلوغ بوده انگار اما دیگه من واقعا حوصله شلوغی نداشتم... الان که همه خوابن نشستم تو آلاچیق حیاط. آهنگ گوش میکنم و چایی میخورم و مینویسم.
از اون روزا !
طبق معمول اون همه حرفی که به خودم گوشزد میکردم که یادم نره رو یادم رفته :دی
-------------------------
- دلتنگم : ) روز شماری میکنم ببینمت... امیدوارم جفتمون سالم برسیم تهران. اعتراف میکنم فکر نمیکردم دوری "انقدر" سخت باشه! انگار روز به روز سخت تر هم میشه.
دردِ دلتنگی یه خوبی داره! این که آدم میفهمه همه چیز واقعیه ینی جوگیری نیست.
- فکر کنم مرخصی بسه.
کم کم یه کاری بکنیم :دی
مشکلات واقعی زندگی چیزایی هستن که هرگز به خاطر نگران تو خطور نمیکنن
مثل مشکلاتی که در یه ساعت معمولی در یه روز معمولی هفته تو رو به خودت میپیچونه.
هر روز حداقل دست به کاری بزن که ازش میترسی...
خوب حالا سوال اینه که از کجا باید شروع کرد؟
بهترین شروع ها کدومان... ینی اگه قرار باشه 10طبقه بسازی اول کدومو میسازی ؟
یاد این جمله افتادم که میگفت : هر روز حداقل دست به کاری بزن که ازش میترسی.
فکر کن ! اگه هر روز فقط و فقط یه چیز رو بهتر کنی چه تحول هایی که تو مسیرت میتونه رخ بده !
تصمیم گرفتم هر روز یه چیزو بهتر کنم یه چیز سخت و ترسناک.
---------------------------
اما برای متمرکز شدن... شاید باید برای هر دو هفته از زندگیم یه سری هدف های مشخص داشته باشم و فقط رو همونا متمرکز شم
ینی یه صفحه کاغذ یا یه نوت بیار و بالاش بنویس :
دو هفته نامه !
Maybe she needed someone to show her how to live...
خودش رو گم کرده بود، این رو میشد از روی نگاهش فهمید. دوست داشت مستقل باشه. زندگی خودش رو داشته باشه و به کسی احتیاجی نداشته باشه، ولی یه چیزی همیشه ته قلبش بود که آزارش میداد. دوست داشت آدم ها. وقتی دورش شلوغ بود احساس آرامش میکرد. احساس میکرد دلیل خوشحال بودنش وجود این دوست هاست. بودنشون بهش حس امنیت می داد. ولی خب هیچ کس تو زندگی آدم نمیمونه و تهش هر کسی میره سراغ زندگیش. اینجا بود که امید داشت یکی رو پیدا کنه ...
قالوا بَشَرناکَ بالحقِ فَلا تَکٌن مِنَ القانِطینَ (۵۵) قالَ وَ مَن یَقنَطُ مِن رَحمَه رَبِهِ اِلا الضَالُونَ (۵۶)
- سوره حجر
یاد بگیریم که سر جاش خوشحال باید بود یا باید حتی گریه کرد به وقتش ... یا عصبی شد و داد زد ... اینکه میریزیم همه چیو تو خودمون اوج حماقت ماس. اینکه فکر میکنیم به خاطر این کار بهمون جایزه میدن ... یاد بگیریم که خودمون باشیم، حداقل برای خودمون. اینکه احساسی نسبت به کسی داریم بهش بگیم، اینکه با خودمون رو راست باشیم. یاد بگیریم که بعضی وقتا باید گذشت و رها کرد ... رفت تا انتها ... یاد بگیریم همه چیز خواست ما نیست، همه چیز بخاطر ما نیست. وقتی تاریخ مصرف چیزی تموم میشه باید دیگه ریختش دور. بیخیالش شد. اینکه هی تقلا کنی براش بی فایده اس.
باید یاد بگیرم که بگذرم ... یاد بگیرم و بگذرم ...
