دونه دونه درستش میکنیم نه؟
دوباره روزایی میان که حالِ خوبمو دو‌دستی گرفتم و میگم محاله دوباره از دستش بدم.
مثل بالارفتن از یه کوه بلنده که الآن از پایین دارم بهش نگاه میکنم..
دهنم مزه‌ی تلخِ تند میده و نفسم بالا نمیاد..
کمک.. به خودم داد میزنم: کمکک
بالاخره که چی؟ :) هرچقدرم فرار کنی هرچقدرم سعی کنی گذشته‌رو پاک کنی، نمیشه.
بالاخره با واقعیت باید روبه‌رو شی. سنگین خواهد بود.
نگرانم برات.
میدونم از پسش برمیای اگه بخوای. ولی نگرانم برات.
وضع خرابه. وضعت.. وضعمون.
تهِ چاهم و هنوز دارم سقوط میکنم...
کاش کسیو داشتم که دستمو سمتش دراز کنم. جز خودم.
چون خودم دیگه جوابمو نمیده.
دیشب زدم اینجارو پاک کنم. دوباره.
ولی کنسلش کردم. دوباره.
تو نمیتونی وانمود کنی این ۲۷ روز اتفاق نیفتاده. نمیتونی هم جبرانش کنی :)
ممکنه واست گرون تموم نشه، ممکنه باز هم اشتباه کنی،
یاد گرفتم که سیاهی ته نداره، اینو میدونستم.
یاد گرفتم زندگی واسه من صبر نمیکنه. اینم میدونستم.
الان منم و حسرت و حسرت و حسرت.
یاد گرفتم حسرت فایده نداره، اینم میدونستم.
دیگه چی میدونی؟
این که هنوزم دیر نیست. اینم میدونم.
این که سخت قراره باشه رو میدونم.
این که اگه ایندفعه بتونم از این چاه دربیام، دیگه محاله، محاله خودمو بندازم توی همین چاه.
این که هرچند سخت، ولی میشه در بیام.
این که اولش از همه‌ی مسیر سخت‌تره
این که حسرتِ بی‌فایده همیشه یجایی اون ته خواهد بود؛
این که قبلا هم تونستم، باز هم میتونم.
