تا چی بشه

نمیدونم به فارسی چه تاریخی میشه. 

یه وقتایی هم اینقد وبلاگتو باز نکردی یا اینور - اونور پراکنده نوشتی که دیگه انگار روت نمیشه بنویسی. 

حدود یه ماه دیگه دفاعمه. کارا واقعا اوکی و رو رواله و من و زندگی هردو در بهترین حالتی هستیم که تاحالا بودیم. ولی من اینا قسمت بیرونی قضیس.

من درونم چند ماهیه خالیه.  و نمیفهمم مشکل از کجاست. اگه درونم داره بهم پیامی میده من نمیگیرمش. نمیفهممش. دارم سخت میگیرم و مایلم که آسونترش کنم واسه خودم.

شاید باید یه سری به نوشته‌های قدیمیم بزنم؟

شاید باید یکم از امید بنویسم؟ 

شاید باید قناعت پیشه کردن رو و صبر رو تمرین کنم.

 

داستان امروز من بیشتر تمرکزه انگار. انعطاف توی برنامه‌ریزی. وقتی اولویت ها همش فرق میکنن... نمیدونم...

فعلا این باشه تا ببینم چی میشه.