بیشتر!
خودم میدونم دارم عجله میکنم واسه رسیدن به چیزی که میخوام.
همینم شده دلیل تمام نارضایتی‌ها.
نارضایتی وقتیه که فاصلت از جایی که هستی با جایی که میخوای باشی خیلی زیاده، منظورم مکان جغرافیایی نیست،
من خییییییییییییییییییییییییییلی هنوز اول راهم. ولی تا دلت بخواد وقت دارم.
یه جاهیی اشتباه کردم، یه جاهایی هم گل کاشتم. یه جاهایی شانس آوردم یه جاهایی هم بخت باهام یار نبود. از کجا میخوای بفهمی که کجای کاری؟
از کجا میخوای بدونی که اگه یه جایی هم -نشد- تقصیر تو بوده یا نه؟
با تمام سلول‌های بدنم داره باورم میشه که آدمارو نمیشه با همدیگه مقایسه کرد، هیچ دو نفریو نمیتونی با هم مقایسه کنی.
جالبیش اینه که وقتی به این حرف فکر میکنیم اینجوری به نظر میاد که میخوایم کم‌کاری‌ها و شکستامونو تو جیح کنیم. ولی واقعا اگه بهش فکر کنی، اگه واقعا به این باور برسی که خودتو فقط باید با خودت مقایسه کنی، میبینی که اتفاقا چقدر پتانسیل و انرژی داری که هنوز کشفشون نکردی.
اگه واقعا فقط خودت بودی و خودت، اگه خودت تنها منبع مقایسه‌ای بودی که داشتی، به نظرت نمیتونستی بهتر از این باشی؟
تا کجا میتونی پیش بری راستی؟
من ۴.۵ ماهه که اومدم آمریکا و دکتری‌مو شروع کردم، همه فکر میکنن الان چقدر باید راضی باشم ولی به هیچ عنوان راضی که نیستم هیچ، خیلییییم ناراضیم.
با این که ترم اولم رو با معدل A تموم کردم، با این که خودمو تو باشگاه پاره کردم و بالاخره از شر اضافه‌وزن راحت شدم، با این که کلی دوست پیدا کردم و تو همین ۴ماه ۴ تا سفر طولانی توی استیت‌های مختلف داشتم، تنها چیزی که توی خودم نمیبینم رضایته.
شاید باورت نشه اگه بگم میزان رضایتم حتی نسبت به زمانی که ایران بودم هم کمتره، شاید چون استاندارد‌هام بالاتر رفته یا شایدم چون تونستن‌رو بیشتر از همیشه باور کردم. ولی الان درخواستم فقط یه کلمس،
بیشتر !
